Η συνήθης δραστηριότητα της κατάδυσης είναι να βάλεις τι μπουκάλες και τον εξοπλισμό σου και να βουτήξεις, κατά προτίμηση (και για λόγους ασφαλείας) με παρέα, να δείς τον υποβρύχιο βυθό, τους ζώντες οργανισμούς του, την υποθαλάσσια γεωμορφολογία (υφάλους, κοράλλια, χλωρίδα, σπήλαια, κλπ), και ακόμη και κομμάτια από βυθισμένα κατάλοιπα του πολιτισμού μας (κουφάρια σκαφών, ναυάγια, πολεμικά πλοία, υπόλοιπα αρχαίων οικισμών … ακόμη και σκουπίδια). Διαφορετική όμως και πιο καινοτόμα είναι η υποβρύχια περιήγηση σε προστατευμένους υποθαλάσσιους χώρους, που μπορεί να περιλαμβάνουν ειδικά υποθαλάσσια αξιοθέατα, με ειδικές τεχνικές, με προσδιορισμένες διαδρομές για την ανάδειξη των χαρακτηριστικών τους, και με ειδικές ξεναγήσεις για τις υποβρύχιες μοναδικότητες, όπως γίνονται σε εξειδικευμένα «υποβρύχια καταδυτικά πάρκα».
Η διεθνής αλλά και η ευρωπαϊκή πρακτική αποδεικνύει ότι τα «υποβρύχια καταδυτικά πάρκα» εύκολα γίνονται πόλοι έλξης της διεθνούς οικογένειας των αυτοδυτών και επειδή η κατάδυση μπορεί να γίνεται σε 12-μηνη βάση, μπορούν επίσης να αποτελέσουν και έναυσμα για την ενίσχυση της προσπάθειας και της δηλωμένης Κυβερνητικής στρατηγικής για την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου. Ο αριθμός των πιστοποιημένων αυτοδυτών σε όλο τον κόσμο ξεπερνά τα 24 εκατομμύρια και αυξάνεται κατά 1,3 εκατομμύρια κάθε χρόνο. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Καταδύσεων (European Underwater Federation), στην Ευρώπη ζουν 3,5 εκατομμύρια αυτοδύτες, από τους οποίους το 70% επιλέγουν τη Μεσόγειο και ξοδεύουν τουλάχιστον 2 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο στις «υποθαλάσσιες εξορμήσεις» τους που μπορούν να γίνονται χωρίς ή και με τη βοήθεια τεχνικού εξοπλισμού υποβρύχιας μετακίνησης.
